Z cyklu - ARTYŚCI MOICH RODZICÓW - Tadeusz Faliszewski

Szczęście trzeba rwać jak świeże wiśnie

Dlaczego na tym świecie Czasami się tak dziwnie plecie

Że biedne serce Jest wciąż w rozterce

I mało tak w miłości bywa szczęścia i radości

Lecz za to często spotkać można łzy Ten pierwszy wdychał skrycie

Cierpiał kochał ją nad życie W serdecznej męce

Całował ręce Lecz serca jej nie skruszył

Litość miała w duszy Choć on często mówił Ci

Ref.: Szczęście trzeba rwać jak świeże wiśnie Potem przyjdzie mróz

I szczęście pryśnie Pustka w sercu W duszy mrok I tak do końca za rokiem rok

Szczęście trzeba rwać jak świeże wiśnie Póki jeszcze czas

Niech szczęście błyśnie Chwycić szczęście co masz sił

Kochać żyć na jawie śnić Ten sen co się w dzieciństwie śnił

Innego znów poznała Serce mu swe oddała

Bez słów bez skargi Oddała wargi Myślała często skrycie

Że oddałaby mu życie I siebie całą gdyby zabrać chciał

Lecz wiem że on żartował Gdy ją pieścił i całował

Tak była biedna Tak sama jedna Przebłagać chciała życie

Więc szeptała skrycie By ją porwał czasem szał

Ref.: Szczęście trzeba rwać jak świeże wiśnie Potem przyjdzie mróz.......

Cudne ;) My dziś już takich melodii nie słuchamy...